Fotoğrafçılık: Bir Anı Ölümsüzleştirmenin En Samimi Hâli

Fotoğraf…
Aslında hepimizin hayatına bir şekilde dokunan ama çoğu zaman fark etmeden yanından geçip gittiğimiz o sessiz sanat. Bir deklanşör sesi kadar kısa bir anda, bazen bir ömür saklanacak duygular barındıran büyülü bir dünya. Fotoğrafçılık tam da bu yüzden sadece “bir kare yakalamak” değil; görmek, hissetmek ve anlatmak demek.

İnsanın bakarken kaçırdığı ayrıntıları, kalbin duyabildiği bir dile çevirmek gibi bir şey.

Bir fotoğraf, bazen bin cümleden daha doğrusu…

Bir insanın yüzünde beliren hafif bir tebessüm, bir çocuğun elindeki oyuncağı sıkıca tutuşu, akşamüstü güneşinin bir sokağın kaldırım taşlarına bıraktığı gölgeler… Bunların hepsi aslında konuşmadan konuşan hikâyeler.

Fotoğrafçılık, o hikâyeleri duyanların sanatı.
Bir kareye sığdırabildiğin kadar insan, kadar duygu, kadar zaman var.

Kimi için “o anı dondurmak”, kimisi için “gerçeği göstermek”, kimisine göre ise “hayal kurdurmak”.
Ama hepsinin ortak noktası şu: Fotoğraf, bize dürüst bir gerçek sunuyor.

Bir kareyi ne kadar düzenlersen düzenle, deklanşöre bastığın o ilk anın duygusunu silemezsin. Fotoğrafçılık, o yüzden bu kadar sahici.

Sanatsal yönü nerede başlıyor?

Fotoğrafın sanata dönüştüğü yer, bakış açısı…
Aynı manzaraya bakan yüz insan düşün; aynı yerde dururlar ama aynı fotoğrafı çekemezler. Çünkü fotoğraf, gözün gördüğü şey değil; kalbin nasıl baktığıdır.

Kimi ışığın peşine düşer,
kimi gölgelerle oynar,
kimi insan yüzünün gizemini arar,
kimi de doğanın sessizliğinde kaybolur.

Sanat da tam burada doğar işte. Fotoğrafçının dünyaya kendi penceresinden bakma biçimi… O pencere bazen sisli olur, bazen canlı, bazen hüzünlü, bazen asi. Ama ne olursa olsun kişiye özgüdür.

Fotoğrafçılık bir terapi midir? Evet, kesinlikle!

Engin, bunu özellikle vurgulamak istiyorum:
Fotoğraf çekmek insanı iyileştiriyor.

Biraz dolaşmak, ışığı takip etmek, bir şeyleri “görmeye çalışmak”, zihindeki gürültüyü susturan bir tarafı var. İnsanı ana getiriyor. “Şu an buradayım” dedirten o narin huzuru veriyor.

Elinde makine olsun olmasın fark etmez. Bazen telefon bile yeter. Önemli olan bakmayı öğrenmek. Çünkü bakmayı öğrendikten sonra, hayat kendini sana daha güzel anlatmaya başlıyor.

Fotoğrafçılık;
sadece bir hobi değil,
sadece teknik bir uğraş değil,
sadece renkler, ışıklar, lensler değil…

Bir yaşam biçimi.
Bir insanın dünyaya nasıl baktığının sessiz bir günlüğü.

Kimi zaman bir tebessüm, kimi zaman bir hüzün, kimi zaman bir isyan, kimi zaman da koca bir şefkat…

Bir kareye sığan her duygu, aslında fotoğrafçının ruhundan bir parça taşıyor.

Ve belki de bu yüzden, her fotoğraf aslında küçük bir ölümsüzlük.